Psychoterapia psychoanalityczna - kilka słów o metodzie

Jednym z głównych założeń teoretycznych leżących u podstaw terapii psychoanalitycznej jest przekonanie, że trudności jakich doświadcza osoba zgłaszająca się do psychoterapii są spowodowane przez napięcie psychiczne między nieuświadomionymi impulsami a niemożnością rozładowania tego napięcia. Dzieje się tak dlatego, że każdy człowiek podlega ograniczeniom wynikających z jego sytuacji życiowej, kultury w jakiej żyje, wychowaniu itp. Psychoanaliza umiejscawia źródło problemów osoby w jej wnętrzu oraz na wczesnych etapach jej rozwoju.

Współcześnie psychoterapia psychoanalityczna jest podejściem budzącym duże kontrowersje. Rozpowszechniony stereotyp to wizja wyniosłego i powściągliwego terapeuty, który utrzymuje jedynie minimalny kontakt z pacjentem, a którego komentarze zupełnie nie przystają do problemów z jakimi zgłasza się pacjent oraz jego rzeczywistości. Ten stereotyp częściowo jest związany z uznaniem teorii Freudowskiej jako dominującej, zgodnie z którą rolą psychoanalityka jest utrzymywanie całkowitej neutralności, obiegowo rozumianej jako dystans. Tymczasem psychoanalityczna relacja terapeutyczna jest zarówno empatyczna jak i pełna zrozumienia, a neutralność terapeuty rozumiana jest jako wytworzenie postawy nieoceniającej i wolnej od uprzedzeń. Tylko w takiej relacji mogą zajść zjawiska, które umożliwiają bliższe przyjrzenie się problemom pacjenta oraz odnalezienie ich źródła.

Więcej informacji już wkrótce...